Για την Αμαλία

"But if you tolerate this, then your children will be next",
Manic Street Preachers

Κάθε φορά που πάω να κάνω κάτι, να πράξω, ό,τι κι αν είναι αυτό το κάτι, πετάγεται από κάπου (από πού;) ένας από τους εαυτούς μου και μου πιάνει τα χέρια από τους καρπούς.

Θα πρέπει να είναι εκατόγχειρας αυτός ο εαυτός μου, γιατί με πιάνει κι από τους αστραγάλους, με πιάνει κι από το λαιμό, μου σφίγγει το θώρακα, μου τραβάει τα μαλλιά, μου βουλώνει το στόμα...

Τίποτα δεν θέλει να κάνω, ρούπι να μην κουνήσω, λέξη να μην αρθρώσω. Θέλει να είμαι απαθής. Με τα μάτια και τ΄αυτιά ανοιχτά, όμως. Να βλέπω και ν΄ακούω τί γίνεται γύρω μου. Αλλά να μην μιλάω. Και να μην κουνιέμαι.

Αυτός είναι -με διαφορά- ο χειρότερος εαυτός μου.

Κι όχι κάποιος από τους άλλους, όπως κατά καιρούς νομίζω.

Οταν ξεκίνησα να γράψω κάτι για την Αμαλία, ο χειρότερος εαυτός μου, προσπάθησε πάλι να με σταματήσει. Ηρθε να με πολεμήσει στο ίδιο μου το σπίτι. Ηρθε με επιχειρήματα. Τον κάθησα κάτω και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

Τί θες τώρα εσύ να γράψεις για την Αμαλία; Την ήξερες;

Οχι, δεν την ήξερα προσωπικά. Είχα ακούσει γι αυτήν, αλλά δεν την ήξερα πραγματικά.

Αλλά νομίζω πως την ήξερα κάπως. Εχω δει κομμάτια της σε μένα, στους γύρω μου, ακόμη και σε σένα...

Κομμάτια που είχε. Και κομμάτια που της έλειψαν.

Μπλιαχ.. Συναισθηματικές μελούρες... Πού ξέρεις τί κάθαρμα μπορεί να ήταν αυτή; Μπορεί και να της άξιζαν τα όσα έπαθε...

Μα σε κανέναν δεν "αξίζει" τίποτα, ούτε καλό, ούτε κακό. Τα πράγματα, ιδίως τα πράγματα αυτής της τάξεως, συμβαίνουν από μόνα τους, και σε κάποιον, μάλλον μικρό, βαθμό τα επηρρεάζουμε εμείς.

Είδες λοιπόν; Είναι ζήτημα τύχης.. Η κοπέλα ήταν απλώς άτυχη. Γιατί να το κάνουμε θέμα; Η πρώτη ήταν, ή η τελευταία;

Μα δεν παραπονέθηκε ποτέ για την ατυχία της. Παραπονέθηκε γιατί εμείς, ενώ μπορούσαμε, δεν την βοηθήσαμε.. Δεν είμασταν εκεί, όταν έπρεπε... Δεν είμασταν εκεί όταν μας το ζήτησε...

Ποιοί εμείς; Γιατρός είσαι εσύ; Τί σου ζήτησε εσένα και δεν το 'δωσες;

Οχι, δεν είμαι γιατρός. Αλλά οι γιατροί στους οποίους πήγε η Αμαλία είναι γιατροί επειδή εμείς (εγώ, εσύ, ο άλλος παραπέρα..) συμφωνήσαμε να είναι γιατροί. Αυτοί είναι γιατροί και εξετάζουν κάθε μέρα τους ασθενείς τους στο όνομά μας. Το καταλαβαίνεις;

Σ-υ-μ-φ-ω-ν-ή-σ-α-μ-ε να είναι αυτοί γιατροί, εγώ σκουπιδιάρης, ο άλλος σε επιτροπή του ΙΚΑ, ο άλλος εκτελωνιστής, και πάει λέγοντας.

Συμφωνήσαμε στο εξής απλό: Θα κάνω εγώ τη δουλειά μου σωστά, και θα κάνουν κι αυτοί την δική τους. Αλλιώς, θα καταρρεύσουμε όλοι.

Και αυτοί, έσπασαν τη συμφωνία. Μια συμφωνία που είχε γίνει στο όνομά μου. Γι αυτό με αφορά η Αμαλία.

Μα πώς δίνεις βάση σε μια γυναίκα που πεθαίνει; Την πνίγει η πίκρα. Τι περίμενες να πει; Τα καλύτερα για τους γιατρούς της που απέτυχαν να τη σώσουν;

Λάθος κάνεις. Δεν τα 'βαλε με τους γιατρούς της που απέτυχαν να την σώσουν. Και τίμησε αυτούς που προσπάθησαν, με μια τιμή που αντίστοιχή της μπορεί και να μην υπάρχει. Τα 'βαλε με κείνους που έκαναν αλλεπάληλα λάθη. Και ενδεχομένως, την σκότωσαν.

Και λοιπόν; Εσύ δεν κάνεις λάθη στη δουλειά σου; Αυτοί απαγορεύεται να κάνουν λάθος;

Μα ούτε για το λάθος παραπονέθηκε η Αμαλία. Παραπονέθηκε για τη σωρεία λαθών, μια σωρεία που είναι στατιστικά απίθανο να είναι τυχαία, και κυρίως για την κακομεταχείριση, την εκμετάλλευση και την αδιαφορία. Και ισχυρίστηκε, με πολύ σαφή στοιχεία, ότι τα "λάθη" δεν ήταν καν λάθη. Ηταν προϊόντα της αδιαφορίας, της υποτίμησης του ανθρώπου, αυτής της σάπιας κατάστασης μέσα στην οποία προσπαθούσε να βρει λίγο φως.

Δηλαδή τί θα μας πεις τώρα, ότι εσύ είσαι άψογος στη δουλειά σου, ότι εσύ δεν κλέβεις; Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Με τί μούτρα ρε θα διαμαρτυρηθείς;

Οχι, δεν θα το πω αυτό, ότι εγώ ποτέ δεν κλέβω. Προσπαθώ να μην κλέβω, αλλά καμμιά φορά κλέβω. Ομως υπήρξαν στιγμές που μπορούσα ολοκάθαρα να κλέψω, να κλέψω χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας, και φυσικά χωρίς να πεθάνει ή να βλαφτεί κανένας. Και δεν το έκανα.

Δε βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Αυτός που βούτηξε στην πισίνα με τα σκατά αρέσκεται να πιστεύει κάτι τέτοιο για να δικαιολογεί την επιλογή του.

Βρήκα κάποιες στιγμές και γω τον άλλον στην ανάγκη του. Και δεν επωφελήθηκα. Αυτές οι στιγμές με κρατάνε σε κοινωνία ανθρώπων. Αυτές οι στιγμές με κρατάνε ακόμα ζωντανό.

Και είναι μιλιούνια αυτοί που δεν εκμεταλλεύτηκαν τον άλλον στην ανάγκη του. Το ξέρω, γιατί βρέθηκα και γω σε ανάγκη. Και ήταν πολλοί αυτοί που δεν με εκμεταλλεύτηκαν.

Είναι μιλιούνια οι ζωντανοί. Μπερδεύεσαι, επειδή ανάμεσά τους κυκλοφορούν τα ζόμπι.

Εντάξει, η Αμαλία πέθανε. Αυτοί οι γιατροί και οι καρεκλοκένταυροι που κατονομάζει, καμώνονται πως είναι ακόμη ζωντανοί;

Αυτό είναι το ερώτημα που θα τους απηύθυνα: αφού δεν ζείτε, που δεν ζείτε, γιατί δεν πάτε να θαφτείτε; Γιατί περιμένετε από μένα να παριστάνω ότι δεν μυρίζετε;

Αμα θες να σώζεις τον κόσμο να πας να γίνεις γιατρός. Να 'χεις SLK, γκόμενες ξανθές και διακοπές στο Σαμονί. Αλλά για να τα αποκτήσεις αυτά πρέπει να αποκτηνωθείς. Δεν γίνεται αλλιώς, μάγκα μου.

Λένε ότι γιατρός δεν γίνεται κάποιος που αγαπάει τους ανθρώπους, αλλά κάποιος που γουστάρει να νικάει τις ασθένειες. Εξαιρούνται οι κτηνίατροι, που γίνονται κτηνίατροι επειδή αγαπούν τα ζώα. Απ΄αυτούς, εξαιρούνται μερικοί έλληνες κτηνίατροι που γίνονται κτηνίατροι επειδή δεν έπιασαν τα μόρια για την ιατρική των ανθρώπων.

Μη μπερδεύεσαι: δε θέλω να με αγαπάει και να με συμπονάει ο γιατρός την ώρα που με χειρουργεί, δε θέλω να βουρκώνουν τα μάτια του και να τρέμει το χέρι του. Δεν με πειράζει να οδηγάει Φεράρι και να κολυμπάει τα Χριστούγεννα στις Μαλδίβες. Δεν μ΄ενοχλεί που είναι υπερόπτης και "παίζει" το Θεό, εκείνη την ώρα.

Θέλω να με σέβεται όταν κάθομαι στο γραφείο του. Δλδ. να πιστεύει ακράδαντα ότι το σώμα μου είναι τουλάχιστον τόσο ιερό όσο και η ψυχή μου. Αυτό μόνο.

Ρε, όλα για το χρήμα γίνονται. Εχεις κότσια; Τράβα καθάρισε κανά δυό μεγαλογιατρούς, να δεις πώς θα σφίξουν οι κώλοι. Αντε ντε, να σε δω...

Είσαι ντιπ ηλίθιος; Το πρόβλημα δλδ. είναι ότι στην Ελλάδα γεννιούνται ελαττωματικοί γιατροί και αν τους καθαρίσουμε οι άλλοι που θα 'ρθουν μετά θα φοβηθούν; Μα δεν θα μας παραφυλάνε, μόλις χαλαρώσουμε και σταματήσουμε τους φόνους; Μήπως να φέρναμε γιατρούς από το εξωτερικό, "αδιάφθορους", όπως κάναν παλιά με τους διαιτητές στα ντέρμπι; Κάλλιο να φύγω εγώ, παρά να αποδεχτώ κάτι τέτοιο...

Α, γειά σου.. άμα είχε λεφτά η Αμαλία θα πήγαινε έξω και θα την φτιάχνανε. Ας πρόσεχε... Αλλά για να κάνεις λεφτά, πρέπει να στρώσεις κώλο και να δουλέψεις, κι εσύ χαζολογάς με διαμαρτυρίες...

Ωστε έτσι, ε; Πρέπει να κάνω λεφτά, πολλά λεφτά, για να ζήσω ή και για να πεθάνω σαν άνθρωπος... Δεν γεννήθηκα με το δικαίωμα να πεθάνω σαν άνθρωπος, ε; Μήπως πρέπει να το κερδίσω; Ή μάλλον: να το αγοράσω. Σωστά;

Αλλά, άμα είναι να χρειάζεται να αγοράσω το δικαίωμα να ζήσω και να πεθάνω σαν άνθρωπος σε κοινωνία ανθρώπων, καλύτερα να φύγω και να πάω πίσω στη σπηλιά, με τα θηρία.

Και να διορθωθούν όλα τα βιβλία: δεν ήταν οι Νεάντερταλ οι τελευταίοι που δεν σέβονταν τον θνήσκοντα. Μεσολάβησε ο Homo Sapiens που τον σεβάστηκε και ακολούθησαν τα "όντα της Αγοράς".

Και ο κύκλος έκλεισε.

Είναι ζήτημα παιδείας, τί τα ψάχνεις...

Σάμπως αυτοί, ακριβώς αυτοί, οι ίδιοι γιατροί που αδιαφόρησαν για την Αμαλία, δε σπούδασαν στα καλύτερα σχολεία του κόσμου; Δεν εκπαιδεύτηκαν και δε δούλεψαν στα καλυτερότερα νοσοκομεία του πλανήτη; Δεν οργώνουν τα διεθνή συνέδρια; Τους έλειψε η παιδεία;

Κοίτα να δεις, υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα από πίσω και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οι καταστάσεις σε εξωθούν σε αυτή τη συμπεριφορά. Τί ψάχνεις εσύ; Να βρεις εξιλαστήρια θύματα;

Το ψάρι μπορεί να βρωμάει από το κεφάλι, αλλά το κεφάλι της Αμαλίας δεν της το έφαγε το κεφάλι του ψαριού.

Ποιές καταστάσεις δικαιολογούν αυτήν την κατάσταση; Δεν ρωτάω ποιές την αιτιολογούν, ρωτάω ποιές την δικαιολογούν.

Κι αυτό με το "σύστημα" δεν το έχω καταλάβει ποτέ. Τί θα πει "σύστημα"; Δεν υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία μας; Με το "σύστημα" διοικείται ένα νοσοκομείο; Κομπιούτερ έχουνε βάλει; Αν ναι, πες μου να πάω να του κάνω reboot. Σε ΑΤΜ τα χώνουμε τα φακελάκια;

Ανθρωποι είναι πίσω από αυτό το "σύστημα" και πίσω από αυτές τις "καταστάσεις".

Ή σχεδόν άνθρωποι.

Στο μεταξύ, φέρε μου έναν γιατρό που να του είπαν στο νοσκομείο που εργάζεται αν δεν πάρεις φακελάκι απολύεσαι. Φέρε μου έναν που να του είπαν αν δεν έχεις μεζονέτα στο Διόνυσο και βίλες στη Μύκονο και την Αράχωβα θα σε διαγράψουμε από τον Ιατρικό Σύλλογο.

Ωραία, και τί νομίζεις τώρα ότι θα κάνεις με τη διαμαρτυρία σου εσύ; Θ' αλλάξεις τον κόσμο; Πώς, μόνος σου; Ή με τους άλλους τους κουζουλούς τους bloggers;

Τίποτα δεν κατάλαβες από αυτά που σου λέω. Δεν χρειάζεται να αλλάξει ο κόσμος. Οι άνθρωποι χρειάζεται να αλλάξουν. Και είναι πολύ εύκολο. Ισως να αρκούν και μερικοί bloggers για να αλλάξουν λίγοι άνθρωποι. Μετά θα αλλάξουν κι άλλοι.

Δεν θέλει πολύ προσπάθεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται πώς ήταν να είσαι άνθρωπος. Το νοσταλγούν. Και σε πρώτη ευκαιρία επανέρχονται.

Η Αμαλία όμως δεν θυμάται πια. Και, δυστυχώς, πρέπει να την θυμόμαστε εμείς.

Ουφ, μ΄έσκασες.. Αντε γράψε να δούμε τί θα γράψεις επιτέλους...

Θα γράψω. Θα γράψω μια λέξη που τώρα πια την λέω πολύ σπάνια.

Συγγνώμη. Αμαλία.

Traum


ΥΓ. Οπωσδήποτε το blogging είναι από και για νέους. Και είναι ίδιον της νεότητας (ευτυχώς!) να θέλγεται από μάχες και βίαιες ανατροπές. Iσως να μην υπάρχει πια χώρος για V for Vendetta αλλά μπορεί να υπάρχει χώρος για D for Domino

Αν προσέξετε θα δείτε ότι είναι πλέον ο μεγαλύτερος φόβος τους. Ισως ο μόνος.